De Kall mähnt: Mir waddä uffs Finønzømt!

Mannheim. Neilisch, mir sitzä beim Wänna im Vagissmoinnicht øn de Thek unn dischbedierä iwwa dies unn jänäs, do duuds än Schlag, die Dier fliegt uff unn de Häbbädd kummt widdamol noigerännt als wera uff de Flucht. Der schnappt ä Wort uff unn babbelt unns glei noi midd soinä vorlaudä Gosch. „Bei mir iss do alles in Ordnung!“, kreischt da, weil a dess Wort „Finønzømt“ mitkriggt hodd.

„Macht än Krach wie än Großä, – dess kønn bloß unsern Häbbädd soi!“, raunzt de Wänna iwwa de Dresä. „Jetzt lossän hald in Ruh“, mähnt de Ginda unn froogt de Häbbädd: „Mir reddä vunn de Bearweidungszeit boim Finønzømt, hosch dønn du doi Schdeia schunn kriggt, Häbbädd?“ Der beschdellt sich än Schøllä unn sacht: „Dess nädd. Awwa isch hab schunn dreimol øgeruffä – s’wer alles in Ørdnung!“ Do misse ma lachä.

„Häbädd“, sag isch, „ma reddä vumm løngsømschdä Finønzømt Deitschlønds. Wønn hosch doi Schdeiaerklerung abgewwä unn wie løng wardschdn schunn?“ De Wänna hilft’äm weida: 83 Daag deed die Bearweidung boim Finønzømt-Mønnem-Neggaschttadt durschschnittlisch dauern. Mir alle deedä awwa schunn zwischä äm halwä unn äm dreivärdl Johr waddä, also viel länga wie dä Durschschnitt.

Die hawwä zu wänisch Leit, Fachkräfdämøngl unn so, deedä im hinnarä Zippl vunn Neggara in ännarä Notunnakunft hoggä, deshalb deeds hald als løng dauerä. „A isch wadd schunn ball ä Johr“, sagt de Häbbädd unn de Ginda ruft vunn hinnä: „Isch doch a!“ De Häbbädd føngt zu dengä ø: „A heer, wønn die uff 83 Dag kummä, do missä jo – schtatisdisch gsehä – fünf ønnara ihrn Bscheid schunn kriggt hawwä, bevor se die Schdeiaerklerung iwwahaupt abgewwä hawwä!“ – „Odda vielleischd“, sag isch, „hawwä die 83 Sunndaag gemähnt?“ – „So wärds soi“, sagt de Wänna unn zapft ä Rundä: „Auf kummt, mir waddä weida uffs Finønzømt –awwa nädd dorschdisch!“

Kontakt: kall@mamo.de