De Häbbädd hodd Blutdruck

Mannheim. Jessäs nä, Häbbädd, wass issda dønn?“, froog isch, wie isch in die Beitz noikumm unn dämm soin rodä Kopp seh. De Wänna macht ma vunn de Theek glei so ä Zeischä unn vadreht die Aagä. Isch zuck die Schuldärn, zu schpeed! De Ginnda hockt newä øm kläänä Dischl unn bischbärd leis: „De Häbbädd hodd Zeidung gelesä.“ „Unn wer sisch do nädd uffregt, iss, isch saag dass ehrlisch, Kall, nimmi gønz normaal!“, kreischt do schunn de Häbbädd midd soim hochrodä Kopp.

Nooch zäh Minuddä hawwisch dønn løngsøøm rauskriggt, worum s’gøngä iss. Nämlisch um die Umgschdaldung vunn de Løngä Röddaschdrooß in de Neggaschtadt. De Häbbädd hodd wännischa midd Griinfleschä unn Vakehrsberuhischung als vielmehr midd dänna Fahradbiggl ä Problääm. Obwohl: „Dängdäsä gscheida mol die Zweeddä-Reihä- unn Eggä-Parka rund um die Uhr abkassierä. Dønn määsd ma middäm Rad känn Slaløm fahrä!“, mähnda, de Häbbädd. Ma räddä dønn gønz ruhisch iwwa Uffänthaldskwalideed unn so Sachä, iwwa mehr Grien in de Schtadt, wänischa Gfahrä fä Kinna unn so.

Awwa: „Isch saag eisch ääns, ønn dännä dabbischä Radbiggl, die bloß Hundsbrunserlin sinn, hängä innahalb vunn drei Wochä zisch Fahrradleischä – wollä ma weddä? Do schießt dønn Uukraut dursch die Speischä unn pladdä Achda. Do roschdässä vor sisch hie, känn Mänsch iss zuschtändisch. Nooch weidarä drei Wochä schdellä die änä ihrn Schperrmill, die ønnarä ihr – fakdisch dess Gleischä – vunn Katzäseesch durschweischdä „Zum Mitnehmen!“-Kardøngs hie. Do kønn ma dønn schää Kaffeedringä, uffm Schrottplatz! Dess nänn isch mol Uffänthaldskwalideed!“ „Häbädd, ehrlisch, du bisch awwa mønschmol än...“ „Kall! Bisch jetz ruhisch?“ Wønnäm Wänna soi Bliggä tödä kenndä – ihr Leit, isch wer hie...