Schaffä, schaffä, Heislä bauä … føngä ma heid, wo’s um Bauä gehä soll, ruhisch mol schweewisch ø. Kehrda a däzu, zu de Bauschparer unn Heisläbaua? Habbda Johre uff de Bauschdell fabrocht midd Zemäntschlebbä, Ausbetonierä, Schlitzklobbä, Kawälziehä, Fabutzä, Fliesefalegga? Dønn wissda, wovunn isch rädd: Ä Heidä-Arweit iss dess. Die meischdä kämpfä sisch ä halwäss Lewä ønn so äm Heisel ab unn aa wønn’s schdeht, brauschdä allä Ritt widda Geld.
Moin Kumpl, de Härbärd, kehrt a däzu, zu de Heisläbauer. Wønna nädd øn soim Reihehaus uffm Pingschtbärg bosselt, schraubt da øm Bungalow vunn soina Dochda uff de Vogglschdøng rum. Unn wønna dess beides nädd macht– døonn jäämerda driwwa, wass än Haufä Arweit unn Umuuß dess iss.
De Häbärd baut unn bosselt
Neilisch hoddama øgerufä. Uff moi Begrießungsfroog „Ou, Häbärd, wie?“ kummt glei: „Weesch jo, Kall, bischdä øm Dach ferdisch, føngsch im Kella widda ø – isch bin jo schließlisch nädd bei de Schtadt!“ Dodruff kummt vunn mir bloß ä erschdaundäs „Hä?“– awwa schunn geht’s los: „S’Schtadhaus wärd abgerissä!“ „Um dess iss jo aa nädd schaad!“, feix’isch ins Telläføn. „Freilisch nädd!“, mähnt de Härbärd, „awwa soll isch weida machä? Technischäs Rathaus? Kunschd-hall? Märksch wass, Kall?“ Isch saag: „Länger wie 30, 40 Johr heebt schoints nix in Mønnem.“ „Genau, Kall! Gønz weit owwä, wo du näddä mol hiedängä kønnsch, in heearä Sferä, wo großä Geischdä, Schdadtreed, Baumäschda unn Baubirgameeschda mit hochfliegända Ideä – unn doim Schdeiergeld– wirkä, do musch freilisch nix zurigglegä unn räbbarierä. Do laafd die Sach gønz ønnärschda!“ „A wie laafd’s dønn do, Häbärd? Wärsch’s mas glei fazehlä, nämm isch ø.“
Glei legda widda los: „Bass uff, Kall, middäm Bauä iss dess bei uns noch imma so geloffä: Du nimmsch ännä vunn vier Mønnema Arschitekdä: Mutschler, Schmucker, Striffler, Mitzlaff, weil mehr hawwä ma jo nädd, dess iss so.
Räbbariert wärd nix!
Unn weil mir ä armi Schdadt sinn, hawwä mir a blooß än Bauunernähma, dänn rufsch dønn ø – unn los geht’s. Hald nää, voher machsch nadierlisch noch ä bissl Ausschreiwungs-Folklorä unn Fasnachd mid Gemoinderat unn so. Awwa, da die a alle wissä, dass ma in Bausachä in Mønnem personell schlescht uffgschdelld sinn, heewä allä die Hønd.“ „Mähnsch ehrlisch, Härbärd? Unn dønn?“, froog isch nooch. „Ha, schdeht der Kaschdä – meeglischst groß unn hooch – wärrä Räddä khaldä, Preise vergewwä unn Schuldärn gekloppt. Unn dønn – Owacht: Machsch nie mehr was, äfach ganix! Sanierungä, Räbbaradurä unnsoweida, dess bringt politisch ganix. Losch dänn Bunga äfach schdehä bissa zommäfalld. Abriss, färdisch.“ „Unn dønn?“, froog isch. „Dønn føngt die Sach vunn vonnä ø! Nur Kläägeischda kimmerä sich um ihr Heisa. Bei uns gilt: Je greeßa dä Bunga, dess do kärza schdehda. Dess heeßd ma ,Mønnema Bauhärremodell!’“
Kontakt: kall@mamo.de
